Naar je lichaam luisteren doe je (niet) zo.

Ik weet het nog goed, ik was een jaar of elf, twaalf, en we zaten in de keuken en mijn moeder was druk bezig met koken. We woonden toen al in het grote huis, met de hoge plafonds en de grote ramen. Ik zat met mijn broer aan het rechthoekige ijskoude marmeren tafeltje dat dwars tegen de verwarming aan de muur aan stond. Mijn moeder mopperde met haar rug naar ons toegekeerd dat mijn vader weer eens laat was. Plots zwaaide de keukendeur die aan het einde van de lange marmeren gang lag open en riep mijn vader met rode wangen, zeer opgewekt en met zijn bruine leren aktetas nog in de hand: ‘Ooooh, wat ruikt het hier weer lekker!’ Hij giechelde een beetje, keek ons daarbij met een scheve blik aan, en dook daarbij enigszins schuldbewust in de grote kraag van de lange regenjas die hij nog aan had. Zijn wenkbrauwen gingen omhoog en zijn ogen gingen wijd open toen zijn andere hand uitreikte naar de pannen op het fornuis. En zonder dat mijn moeder iets kon zeggen, wat ze wel probeerde, zo van ‘Trek je jas toch uit… zet die tas toch weg, en ga toch zitten…want we gaan nu eten!’ tilde hij het deksel van de pan op, snoof daarbij eens flink en keek waarachtig naar ons met open mond. Waaruit alleen maar lof over wat mijn moeder nu weer voor iets lekkers had gekookt.

Het omslag punt.

Mijn moeder was nu op haar kookpunt en wij voelden ons steeds ongemakkelijker. Want ze wilde gewoon heel graag gaan eten, en mijn vader was laat en het huishoudgeld was op. Nog vóór we allen aan tafel zaten, begon mijn moeder een discussie over het huishoudgeld dat op was. Waarschijnlijk omdat dit het enige moment was om het daarover te hebben, want direct na het eten verdween mijn vader achter de krant.

Mijn vader deed alsof er niets aan de hand was, en vroeg zich af hoe het huishoudgeld zo snel op kon zijn. Vervolgens kreeg deze discussie steeds meer lading en werd het eten op de borden gesmakt, terwijl wij ons aan tafel steeds ongemakkelijker voelden. En in plaats van een gezellig samenzijn tijdens het avondeten werd het een zeer gespannen sfeer waarbij ik alle eetlust verloor om het eten dat mijn moeder had gemaakt op te eten. In plaats daarvan had ik een knoop in mijn buik (nu weet ik dat dit mijn maag was), die pijn deed en verkrampt aanvoelde. Ik weet nu dat ik als ik toen aan mijn lichaam had gevraagd: ‘Hallo lichaam, hoe gaat het in deze situatie met jou?’ dat ik waarschijnlijk een schreeuw van mijn lichaam had gehoord die mij had gesmeekt bij de koude eettafel weg te gaan.

En toch zijn deze gespannen eetervaringen waarschijnlijk de reden waarom ik nu doe wat ik doe. En waardoor ik er zo goed in ben geworden.

Wat zegt jouw lijf tegen je?

Merk jij ook dat je lichaam moeite heeft met bepaalde situaties? Voedsel dat je niet makkelijk verteerd? Zegt je maag vaak tegen je: ‘Dit had je beter niet kunnen eten, ik blaas er helemaal van op.’ Of ervaar je nog niet zo’n bewuste verbinding met je lijf? 

Ik ben benieuwd hoe jouw relatie met je lichaam is. Hoe ervaar jij de energie van eten of je omgeving? En merk je dat jij je beter voelt als je bewustere keuzes maakt in verbinding met je lijf en wat het nodig heeft? 

Ik merk dat elke dag weer.

Maar… luisteren naar mijn lichaam heb ik moeten leren. Alhoewel ik geloof dat we dit van nature doen. Het is onze natuur zodra we geboren worden om daar intuïtief op af te stemmen. Maar ik heb het verleerd, en jij, die dit leest waarschijnlijk ook. Het goede nieuws is dat je het weer kunt leren. Je kan weer helemaal leren luisteren én begrijpen wat je lichaam je vertelt. Als jij maar de tijd neemt om ernaar te luisteren.

Dit is het eerste verhaal over mijn eigen reis en de ontdekkingen over wat mijn lichaam mij allemaal (heeft) verteld.

Wil je meer leren over de energie van voeding? Hoe je betere keuzes kan maken op basis van de seizoenen? En wil je puurdere maaltijden maken waar je energie van krijgt?

Meld je dan hier aan voor mijn Gratis Energetisch Eten Masterclass.